(نظیره بر غزل استاد باقی رحیم زاده)

امروز بباید ، که مُراسا و مدارا
هم دوستی و مِهر بورزیم ، نگارا
آوردی به دیدار خوشت یار ، بهارا
" این شادی دل از رخ زیبای تو یارا
شد راحت جان ناز و تمنای تو مارا "

وحدت به دل ما ثمر مهر و وفا داد
بودیم مریضی و کنون باز شفا داد
از وصف تو آیینه به ما نور و جلا داد
" از شوق خیال تو سروریست به سینه
کی بی تو رَوَم سَیر سمرقند و بخارا "

بی دوستی این ثروت و گنجینه چه باشد
دنیای گُل و نکهت نرسینه چه باشد
گرداندنِ رو گوی ز آیینه چه باشد
" بی گلشن رویت نکنم یاد رخ گل
از صافی حُسن تو چمن گشت دل آرا "

یارا ، ز رَهِ صدق و صفا گفته بُدی
از یاد مبر آنچه به ما گفته بُدی
یادم ز سر مهر و وفا گفته بُدی
" با حُسن تو همرنگ شده فضل و کمالت
آمیخته چون شیر و شکر گشت گوارا "

بشکستی همه سرحد هجران و ملالت
گم باد خدایا ، به جهان خصومت
ایزد به تو دادست همه مهر و صداقت
" قربان زمان گردم و استاد معظم
دادست به تو شأن و شرف عقل رسا را "

باقی به خرامان مگرا گفته بُدی
عمری بسرا تو غزل صدق و صفا را "

خرامان نعمت زاده

Кай бе ту равам сайри Самарқанду Бухоро
(Назира бар ғазали устод Боқӣ Раҳимзода)

Имрӯз бубояд, ки муросову мадоро,
Ҳам дӯстию меҳр биварзем, нигоро,
Овардӣ ба дидори хушат ёр, баҳоро,
"Ин шодии дил аз рухи зебои ту ёро,
Шуд роҳати ҷон нозу таманнои ту моро"

Ваҳдат ба дили мо самари меҳру вафо дод, Будем маризеву кунун боз шифо дод,
Аз васли ту оина ба мо нуру ҷило дод,
"Аз шавқи хаёли ту сурурест ба сина,
Кай бе ту равам сайри Самарқанду Бухоро"

Бе дӯстӣ ин сарвату ганҷина чӣ бошад,
Дунёи гулу накҳати насрина чӣ бошад,
Гардондани рӯ гӯй зи оина чӣ бошад,
"Бе гулшани рӯят накунам ёди рухи гул,
Аз софии ҳусни ту чаман гашт дилоро"

Ёро, зи раҳи сидқу сафо гуфта будӣ,
Аз ёд мабар он чӣ ба мо гуфта будӣ,
Ёдам зи сари меҳру вафо гуфта будӣ:
"-Бо ҳусни ту ҳамранг шуда фазлу камолат,
Омехта чун ширу шакар гашт гуворо"

Бишкастӣ ҳама сарҳади ҳиҷрону маломат,
Гум бод Худоё, ба ҷаҳон номи хусумат,
Эзид ба ту додаст ҳама меҳру садоқат,
"Қурбони замон гардаму устоди муаззам,
Додаст ба ту шаъну шараф ақли расоро"

Боқӣ ба Хиромон магаро гуфта будӣ,
Умре бисаро ту ғазали сидқу сафоро